به‌روز شده در: ۱۱ مرداد ۱۴۰۲ - ۱۹:۴۹
گفت‌وگو
آیت الله العظمی علوی گرگانی: نسبت به مسایل فرهنگی اخیر نگرانیم
دیدار شورای سردبیری "خیبرآنلاین" با یک مرجع تقلید
صرف نشستن افراد در کنار رهبری، معیار انتخاب نیست
گفت‌وگوی خواندنی "خیبرآنلاین" با علی‌اصغر زارعی
ناگفته‌هایی از نحوه ورود آیت‌الله مهدوی‌کنی به خبرگان
گفت‌وگوی‌ "خیبرآنلاین" با حجت‌الاسلام میرلوحی(2)
چه کسانی آیت‌الله مهدوی‌کنی را بایکوت خبری کردند؟
گفت‌وگوی‌ "خیبرآنلاین" با حجت‌الاسلام میرلوحی(1)
موضوعات شورا جهت رفع تکلیف مطرح می‎شود
عضو شورایعالی فضای مجازی در گفت‌وگو با "خیبرآنلاین"
آشنایی با یک خواننده جوان جبهه انقلاب
گفتگوی اختصاصی "خیبرآنلاین" با سید مهدی ضامنی
تاثیر دودهه زندگی در آمریکا بر ذهن ظریف
گفتگوی اختصاصی "خیبرآنلاین" با محمدصادق کوشکی(2)
سیاستمدار در تراز انقلاب‌ اسلامی نداریم
گفتگوی اختصاصی "خیبرآنلاین" با محمدصادق‌ کوشکی(1)
استراتژی حزب‌الله برای 4 سال پیش رو
گفت‌وگوی خواندنی "خیبرآنلاین" با حسین الله‌کرم
بزرگترین اشتباه سیاسی‌ عمرم رای به خاتمی بود
گفت‌وگوی "خیبرآنلاین" با مهدی کوچک‌زاده (2)
کد خبر: ۵۱۷۲۱
تاریخ انتشار: ۱۳ اسفند ۱۳۹۶ - ۰۷:۴۹
"خیبرآنلاین" - «ما زیربار هیچ مذاکره‌ای درباره توانایی موشکی و قدرت دفاعی و مسائل منطقه‌ای نمی‌رویم اما حاضریم با هر طرف خارجی وارد «گفت‌وگو» شویم»! این خط حاکم بر بخشی از دستگاه‌های تصمیم‌گیر در حوزه سیاست خارجی و نشانه اتفاقات مهمی است که باید مورد توجه قرار گیرد. در این خصوص گفتنی‌هایی وجود دارد:

1- فاصله‌گذاری میان مذاکره و گفت‌وگو در عالم ادبیات معنا دارد و مثل هر دو نقطه دیگر دارای تفاوت و تشابه هستند ولی در عالم سیاست این دو وقتی در سطح مقامات رسمی دو یا چند کشور صورت می‌گیرد، مذاکره است ولو با نام‌های دیگر خوانده شود.

در این خصوص کارشناس‌های سیاست خارجی گفته‌اند «در مذاکره، اهداف، راهبردها، سطح تماس، زمان‌بندی و دستاوردها مشخص است کما اینکه هیچ گفت‌وگویی، مقامات رسمی دو یا چند کشور در دو سوی یک میز نیز نمی‌تواند فاقد هدف، راهبرد، زمان‌بندی و دستاورد باشد».

بر این اساس وقتی دستگاه سیاست خارجی می‌گوید من در حال گفت‌وگو با طرف خارجی هستم و نه مذاکره باید پرسید تفاوت این دو چیست در حالی که هر دو با یک هدف یعنی «توافق» در مسائل فی‌مابین صورت می‌گیرد.

2- چرا این روزها عده‌ای از کسانی که در حال رفت و آمد به این محفل و آن محفل اروپایی هستند نام «مذاکرات» را گفت‌وگو گذاشته و بر تفاوت داشتن این دو اصرار دارند؟ واقعیت این است که پیش از توافق برجام، مبنای جمهوری اسلامی تکرار آن در مورد سایر پرونده‌های اختلافی با غرب نبود هر چند در یک عبارت کلی گفته شد ما در حال آزمودن اروپایی‌ها هستیم اما بعد از بدعهدی آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها در عمل به تعهدات برجامی خود، اندک دلیلی برای مذاکرات دوباره وجود ندارد کما اینکه اندک فایده‌ای از آن متصور نیست و این در حالی است که خطرات و خسارت‌های آن بدون کمترین تردیدی بسیار بزرگ خواهد بود و از این رو رهبر معظم انقلاب اسلامی طی چند نوبت بر عدم امکان مذاکراتی شبیه آنچه درباره «توانمندی هسته‌ای ایران» میان ایران و غرب واقع شد، تأکید کردند.

الان همان خطی که امضای برجام را کلید حل همه مشکلات ایران می‌خواند از لزوم «گفت‌وگو» با طرف اروپایی درباره مسائل منطقه‌ای و نظامی ایران سخن می‌گوید و البته در اینجا طرف ایرانی با صدای رسا از بی‌اعتمادی حرف می‌زند اما در همان حال دستش برای آغاز مذاکراتی تازه دراز است!

خب این نشان می‌دهد چیزی مد نظر آقایان است و در عین حال از چیز دیگری سخن می‌گویند که با واقعیت میدانی نمی‌خواند. پس می‌توان با صراحت گفت آقایان واقعاً در اروپا در حال مذاکره پیرامون مسائل منطقه‌ای ایران و قدرت نظامی کشور هستند که تاکنون دو خط قرمز نظام به حساب می‌آمدند.

3- از سوی دیگر اروپایی‌ها به دلیلی دیگر، این مذاکرات را «گفت‌وگو» (talk) و نه مذاکره (Negotiation) می‌خوانند. کشورهای انگلیس، آلمان و فرانسه با بیانی آمرانه می‌گویند ایران باید در خصوص نفوذ خود در منطقه و نیز درباره قدرت تسلیحاتی خود، این و آن شرایط را بپذیرد و به نگرانی‌های ما پایان دهد.

یعنی اروپا از مذاکره سخن نمی‌گوید تا به شهروندان خود و کشورهای مخالف ایران در سطح منطقه اطمینان دهد از موضع بالا با ایران سخن می‌گوید. حتماً یادتان نرفته است که این نحوه سخن گفتن از سوی اروپایی‌ها درباره ایران سابقه دارد.

اروپایی‌ها در 20 آذر 1371 در پایان اجلاس دو روزه در شهر «ادینبورگ» انگلیس در بیانیه پایانی خود تئوری برگزاری «گفت‌وگوهای انتقادی» با ایران را مطرح کردند. در این بیانیه آمده بود «با توجه به اهمیت ایران در منطقه، شورای اروپایی اعتقاد خود را بر لزوم حفظ یک رشته گفت‌وگو با دولت ایران تاکید نمود.

این گفت‌وگو باید «انتقادی» بوده و در‌بر دارنده نگرانی‌های منبعث از رفتار ایران باشد در این گفت‌وگو ما باید خواستار بهبود برخی از مسائل، خصوصا مسائل مربوط به حقوق‌بشر، مجازات مرگ سلمان‌رشدی که به دنبال فتوای آیت‌الله خمینی صادر شده و خلاف حقوق بین‌الملل می‌باشد و همچنین مسائل مربوط به تروریسم باشیم».

این بیانیه در سوم آذر 1371 صادر شده و به خوبی بیانگر نیات سلطه‌طلبانه و متکبرانه آنان در مواجهه با جمهوری اسلامی است و طبعا باید با قدرت از سوی جمهوری اسلامی، مردود تلقی می‌شد.

اما متاسفانه دولت آقای هاشمی‌رفسنجانی «گفت‌وگوهای انتقادی اروپا علیه ایران» را به عنوان «راه‌حل چالش‌های منطقه‌ای» در نظر گرفت و تعبیر کرد و در عمل وارد این نحوه از مذاکراتی که در واقع گفت‌وگوی  آمرانه اروپا با ایران بود، شد.

مرحوم آقای هاشمی‌رفسنجانی دو ماه بعد یعنی در سوم اسفند 1371 در پیامی خطاب به اتحادیه اروپا نوشت: «در قطعنامه اخیر اجلاس سران جامعه اروپا، علاقه‌مندی و اعتقاد شما بر ضرورت گفت‌وگوی صریح و انتقادی با جمهوری اسلامی ایران تاکید گردیده است ما نیز آمادگی و تمایل به بحث و تبادل‌نظر جدی و صریح و انتقادی با جامعه اروپا و اعضای آن داریم و بر این باوریم که مشکلات و چالش‌هایی که در جهان و به ویژه در منطقه شما و ما بروز می‌نماید، ضرورت چنین تماس‌ها و رایزنی‌ها را افزایش داده است» اگر به متن عبارات بیانیه اتحادیه اروپا و بیانیه دولت ایران توجه کنید می‌بینید که طرف اروپایی فهرستی از موضوعاتی  مشخص که لزوما ایران باید به آن‌ها پاسخ دهد را ذکر کرده است در حالی که در بیانیه دولت ایران ضمن استقبال از پاسخ دادن به اتهامات طرف اروپایی به عبارتی خیلی کلی که هیچ وضوحی نداشته بسنده کرده و در واقع با «تسلیم کامل» با طرف اروپایی وارد گفت‌وگویی اروپایی و مذاکره‌ای ایرانی شده است.

گفت‌وگوهای انتقادی و مذاکرات تسلیمی در نیمه فروردین 1372 با تسلیم ‌نامه نخست وزیر دانمارک که در آن هنگام رئیس دوره‌ای اتحادیه اروپا بود به مرحوم دکتر حسن حبیبی معاون اول رئیس‌جمهور آغاز شد و به مدت 5 سال استمرار داشت و هر شش‌ماه یک بار در پایتخت اتحادیه اروپا - بدون حتی یک بار برگزاری در تهران- برگزار گردید اما درست در آغاز این گفت‌وگوها و به عبارتی مذاکرات، مارتین ایندایک مشاور وقت امنیت ملی آمریکا در مواجهه با ایران سیاست «مهار دو‌جانبه» را مطرح کرد و بیل کلینتون رئیس‌جمهور وقت آمریکا بیست اردیبهشت 1372 در نامه‌ای خطاب به اتحادیه اروپا بر لزوم تبعیت اروپا از سیاست‌ مهار دو‌‌جانبه  تاکید نمود و «وارن کریستوفر» وزیر خارجه آمریکا در اجلاس وزرای خارجه اتحادیه اروپا در لوکزامبورگ که در خرداد 72 برگزار شد، بر لزوم تبعیت اتحادیه از نامه کلینتون یعنی اجرای سیاست مهار دو‌جانبه ایران پافشاری کرد.

اما علیرغم این تاکیدها گفت‌وگوهای انتقادی اروپا علیه ایران استمرار یافت و مقامات وزارت خارجه وقت ما با اشاره به مخالفت آمریکا با این مذاکرات، آن را دستاورد ایران به حساب می‌آوردند و به تبلیغ آن سرگرم بودند در حالی که اگر واقعا آمریکا می‌خواست گفت‌وگوهای انتقادی اروپا علیه ایران را متوقف کند، اروپا قادر به مخالفت با آمریکا نبود کما اینکه هم‌اکنون نیز قادر به مخالفت نیست.

آنچه به‌طور سهو یا عمد از چشم مقامات وزارت خارجه ما پنهان می‌ماند، دشمنی مشترک اروپا و آمریکا علیه انقلاب اسلامی بود کما اینکه هم‌اکنون نیز این چشم پوشیدن‌ها ادامه دارد.

4- هم اینک و در حالی که چندین تیم وزارت‌خارجه ما سرگرم رفت و آمد به این جلسه و آن جلسه، به این دولت و آن دولت و به این اندیشکده و آن اندیشکده هستند و خبرهای تقریبا رسمی این مذاکرات نیز از سوی خبرگزاری‌هایی نظیر رویترز منتشر می‌شوند و حتی متعاقب این گفت‌وگوها بیانیه‌هایی نیز از سوی بعضی از دولت‌های اروپایی صادر می‌گردد، مقامات وزارت خارجه ما اصرار دارند ما باور کنیم که مذاکره‌ای در کار نیست و ما به هیچ کشور دنیا اجازه نمی‌دهیم درمورد مسائل خارج از برجام وارد مذاکره با ایران شود.

به هرحال به نظر می‌آید وزارت خارجه ما باید برای مخاطب ایرانی روشن کند که دقیقا در اروپا سرگرم چه کاری است؟
5- یک خبر بیانگر آن است که آمریکایی‌ها یعنی همین تیم ترامپ به سه کشور اروپایی درواقع وکالت داده‌اند که مذاکره با ایران پیرامون مسائل منطقه‌ای را شروع کنند و خبر دیگر بیانگر آن است که مقامات سه کشور یاد شده اروپایی در مذاکره با یک مقام ایرانی به صراحت گفته‌اند که مواضع ما سه کشور درباره هسته‌ای همین است که در اینجا می‌شنوید یعنی عمل ما به تعهدات خود در برجام منوط به این است که شما آغاز مذاکره پیرامون مسائل منطقه‌ای و بویژه دو پرونده سوریه و یمن را بپذیرید.

با این وصف باید گفت آمریکا و اروپا یک موضع دارند و آنچه اروپا در پشت میز اتاق‌های دربسته به وزارت خارجه ما می‌گوید یعنی لزوم تن دادن ایران به آغاز مذاکرات منطقه‌ای خیلی جدی است. باید پذیرفت که فشار بر ایران بعد از اجرای کامل برجام از سوی ایران نه تنها استمرار می‌یابد بلکه بر حجم آن افزوده می‌شود و این درحالی است که سازشکاران داخلی وعده بهبود شرایط می‌دادند.

از این رو می‌توان گفت اگر ایران در مباحث منطقه‌ای تکرار نسخه برجام یعنی تن دادن یک‌جانبه به تعهدات ویرانگر را بپذیرد و درواقع کاملا منطقه مسلمانان را تسلیم آمریکای متجاوز کند، که چنین روزی پیش نمی‌آید، باز هم به معنای پایان فشار غرب بر ایران نیست.

6- اگر وزارت خارجه ما نظری به واقعیت موجود در صحنه بیندازد درمی‌یابد که برخلاف تصویر تحقیرآمیزی که طرف اروپایی در اتاق‌های دربسته از ایران به مقامات ما نشان می‌دهد، ایران بسیار قدرتمند است و این درحالی است که طرف غربی که در این اتاق‌ها به مقامات وزارت خارجه ما بازوی برآمده نشان می‌دهد در موقعیت ضعیف قرار دارد.

بنابراین می‌توان این بازی مسخره را به هم زده به آنان نشان داد که نه نیازی به شما داریم و نه اعتمادی که با شما به توافق برسیم.



دکتر سعدالله زارعی
کارشناس مسایل یبن المللی

نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
بنی عباس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۲:۲۱ - ۱۳۹۶/۱۲/۲۰
0
0
بین ایران واروپا نه خبری از "تاک"هست نه "نگوشی ایشن" بلکه آنچه در شرف وقوع است "کامپرامایز"(compromise) و اینتریگیشن (interrogation)میباشد اینتریگیشن در گفتگوی موشکی مشهود است( قبل از اینریگیشن موشکی یه حالی هم به بازار ارز دادند دهن مردم رو گل بگیرن )و کامپرامایز در برجام مشهود است برجامی که مثل کوه یخی فی الحال فقط ده درصدش عیان است پس سیاست ایران دیگر تکرار برجامهای جدید موشکی و غیره را برنمیتابد از نظر حقوقی رئیس جمهور رئیس کل کشور بوده و تصمیماتی که در وزارت خانه ها اتخاذ میشود با تغییر رئیس جمهور به قوت خود باقی است تنها راه پیشگیری از کامپرامایز برکنار کردن رئیس جمهور توسط رهبری است که با وجود مدارکی دال بر (...) رئیس جمهور سوپریم لیدر میتواند مثل(attorney general)که در همه جای دنیا همین وظیفه را دارد از اختیارات خود برای برکناری رئیس جمهور وجانشین کردن معاون او با تغییر کامل کابینه و سیاست استفاده کرده و از بروز خسارت جلوگیری کند سوال اینجاست چرا این اتفاق رخ نمیدهد؟پاسخی که در ذهن اقشار پایین دست اجتماع است کامپرامایز ونگوشی ایشن وتاک را نشان نمیدهد بلکه (conspiracy against people)را نتیجه میگیرد امریکا اگر مخالف دستیابی ایران به سلاحهای موشکی بود چرا از اول اجازه داده ایران به اینها دست پیدا کند من یک مثال ساده میزنم شما فرض کنید من درصدد براندازی خشن حکومت ایران با روشی هستم که مرگ سیاسی ایران اتفاق بیفتد چکار باید کنم؟یک راه اینست که یک شبکه (...) طراحی کنم تمامی کارمندان وزراتخانه ها را (که (...) همیشه در محل کارشان برای همین (...) حاضر نیستند)در یک زمان در کل کشور (...) بگویید فرمانداریها وزارت کشور هستند خانه های صنعت ومعدن در شهرها وزارت صنعت ومعدن هستند والی اخر و همچنین تجار کلیدی شهرها را با رابطهای صادراتی و نمایندگان پارلمان همه را (...) و پادگانها را زیر توپخانه سنگین بگیرم خوب این سناریو چرا غیر محتمل و مضحک است؟ چون من نمیتوانم شبکه (...) ایجاد کنم چون من قدرت تاثیر ندارم سرباز بگیرم اگر هم داشته باشم روابط من تحت نظر خواهد بود چون قدرت تاثیر دارم پس دیده خواهم شد و اگر روابط مشکوک هم داشته باشم مرا تحت نظر خواهند گرفت واگر چنین ظنی بر روابط من برود جاسوسی بین ما میاید که همه چیز فاش میشود پس من از ابتدا قدرت تشکیل شبکه ندارم دستم کوتاه است حالا برسیم به توپخانه(...) حالا من اگر تکنولوژی هم داشته باشم (...) به آسانی پیگیری میشود حالا اگر فرض محال این سیستم اطلاعاتی از چنین تحرکاتی غافل شود دیگر من مذاکره ای نمیکنم بی درنگ نیتتم را محقق میکنم پس من هرگز به اینها دسترسی نخواهم داشت چون دست من بسته است مگر شبکه من با معامله با خود (...) تشکیل شده باشد قفلی کلیدی دست خودشان باشد حالا چرا باید اینها را در اختیار من قرار دهند؟ یحتمل عده ای از آنها مستقیما نمیتوانند با دیگران درگیر شوند از من علیه دشمنان خود بهره میبرند این حکایت (...) است که از ریشه با اطلاع وهماهنگی بخشی از امریکا شکل گرفته هر چند من از نظر نظامی هیچ اعتقادی به موشک ندارم موشک برای نقطه زنی است و زیاد کاربرد ندارد مگر بتواند وارد اعماق شود ودر محل مورد نظر بترکد که باز کم کاربرد است وبمبهایی با این خاصیت هستند که نیاز به موشک نباشد موشک مثل سی ان جی وال پی جی ست مثل بذر تراریخته ناکارآمد وبه دردنخور است مثل ابیاری قطره ای به درد نخور است ناکارامد است با لیزر در هوا به راحتی هدف قرار گرفته میشود من فقط به بمباردمان هوایی وآتش توپخانه سنگین معتقدم با موشک نمیشود وظیفه اسکادران هوایی وتوپخانه را انجام داد بازی بین خود کنگره امریکاست یک طرف که بخشی از دموکراتها باشند سنگرشان را داخل ایران گرفتند ما چرا باید هوای دموکراتی را داشته باشیم که بلای انقلاب را سر ما آورده،و همچنین چرا باید هوای آنطرف کنگره را داشته باشیم که میخواهند موشکهای انقلاب را خنثی کنند ما باید اختلاف بین اینها را زیاد کنیم باید قلاده خودمان را باز کنیم باید دستبندهایی که دست ما را بسته باز کنیم واین اختلاف داخلی امریکا را بلای جان خودشان کنیم بلای انقلاب تورم وکاهش رقم جی دی پی اسمی است که آن امریکاییهایی که ایادیشان در ایران سنگر گرفتند از رقم مابه تفاوت جی دی پی اسمی با واقعی علیه دشمنشان که در امریکا هستند بهره میبرد شما دهه هفتاد میلادی بین دموکراتها دشمنان نیکسون و دوستان ملعون پرزیدنت کندی مردان چاق عینکی ریش داری را شبیه انقلابیون ایران خواهید دید که امروز هم سوپر استارهایی مثل دی کاپریو با ریش داعشی از اینها حمایت میکنند اینها برای ایران ما انگل هستند منتها اصلاح طلب ،این نماینده ضد انقلاب، مردانگی ندارد خدعه امریکا را به خودشان برگرداند همان انقلابیهایی که امریکا ساخته فقط استعداد دارند علیه سازنده خود ودشمن سازنده خود کوک شوند گوشواره غلامی را که به گوش انقلابیون انداخته اند از گوش دراورید و به گوش خودشان بیاندازید بر خداوندگاران امریکایی خویش بشورید هر چند ایرانی نباشید خداوند انس را عاصی خلق کرده اگر انس عاصی نبود میوه ممنوعه بهشت را نمی خورد من ضد انقلاب نیستم من انقلاب را ویروسی میبینم که میشود از آن بهره برد میشود آنرا علیه خود امریکایی ها هر دو جناح درگیر در کنگره استفاده کرد
مدیر پایگاه قسمت های نقطه چین داخل پرانتز به جهت داشتن بار منفی و حقوقی ویرایش شد
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر: