کجاست آن مجلسی که به دولت احمدی نژاد حتی اجازهی اعمال نظر در موضوع فرعی تغییر ساعت رسمی کشور هم نمیداد و کجایند صاحبان نفوذ و موثران قوم که آن زمان، آنگونه آن دولت انقلابی را در تنگنای لجبازی قرار دادند و امروزه، مهر سکوت بر لبان خود بستهاند؟
"خیبرآنلاین" - بدون تردید، دولت های یازدهم و دوازدهم را باید خوشبخت ترین و پراختیارترین دولت های تاریخ ایران دانست؛ هر چه دلشان خواست کردند و هر چه دلسوزان انجامش را مفید به حال مردم و کشور می دانستند، با گردن برافراشته ترک نمودند!
به گزارش پایگاه خبری - تحلیلی "خیبرآنلاین"، کدام دولت را سراغ دارید که مجلس های هم عصر با آن، اینگونه همسو و هم جهت با آن باشند و صرفا با چند تذکر و قیل و قال از پشت تریبون، عملا دولت را در اجرای هر آن چه که دلش می خواهد، همراهی کنند؟
در تاریخ ایران، کدام دولت را میتوان یافت که وزیر مسکن آن پس از چندین سال وزارت، با طلبکاری استعفا بدهد و در روز خروجش از دولت، متکبرانه اعلام کند که مفتخر است حتی 1 خانه نیز برای مردم نساخته است؟!
در کدام دولت، وزیر صنعت - معدن و تجارتش به دلیل سوءمدیریت توسط نمایندگان در آستانه ی استیضاح قرار می گیرد اما با یک تردستی، از آنجا استعفا داده و به سرعت به عنوان وزیر تعاون و کار و رفاه اجتماعی به همان مجلس معرفی می شود و توسط همان نمایندگان با بیشترین رای انتخاب می شود؟
آیا دولتی را سراغ دارید که وزیر خارجه اش هنگام مواجهه با دشمنان قسم خورده ی مردم، با نیش تا بناگوش باز، با آنها در کنار رود پیاده روی کند اما در زمان حضور در مجلس، با داد و فریاد با وکلای مردم مواجه شود و البته هیچکدام از 3 مجلسی که با او همدوره بودند، جرات برخورد نداشته باشند؟
کدام رئیس دولتی را سراغ دارید که رسما بگوید جان من از همه ی مردم و نمایندگان آنها در مجلس عزیزتر است و به هیچکدام از جلسات رسمی با حضور نمایندگان شرکت نکند و حتی برای دفاع از وزرایش نیز پا به خانه ی ملت ننهد و یک تنه جلسه سران قوا را به تعطیلی بکشاند اما هیچکس نتواند به او بگوید بالای چشمت ابرویی هم کاشته شده؟
کدام انتخابات را سراغ دارید که فرد پیروز تنها با 250 هزار رای بیشتر از حد نصاب و با درصدی کمتر از 1% از عدد مورد نیاز، انتخاب شده باشد و به رقبایش دستور سکوت بدهند و همگی برای تبریک به او صف ببندند و کسی لب به اعتراض نگشاید؟
در کدام فضای انتخاباتی، آن همه سیاه نمایی و دروغگویی و تهمت و ایجاد دوقطبی میان مردم شکل گرفت که البته، رقیب را تنها با این شعار که کاپ اخلاق را به تو می دهیم، وادار به نگفتن و ندیدن و نشنیدن کنند و کشور را دو دستی تحویل طرف نمایند؟
در چه برهه ای تمام نگاه کشور را معطوف به دلار آمریکایی کردند و قیمت دلار را از بیش از 3 هزار تومان به بیش از 30 هزار تومان کشاندند و مردم را به خاک مذلت افکندند اما باز هم به باعث این خسارات، تریبون زنده جهت حرف درمانی و تکرار دروغ های قبلی اهدا نمودند؟
کدام تیم مذاکره کننده ای را سراغ دارید که قراردادی ننگین تر از برجام را به کشور تحمیل نموده باشد، اما همچنان با گستاخی، چشم در چشم ملت، از آن خسارت محض دفاع نمایند و همچنان مخالفان دلسوز و باسواد برجام حتی اجازه ی در اختیار داشتن یک آنتن زنده برای انتقال نظراتشان به مردم پیدا نکنند؟
در کدام تیم اقتصادی، این چنین آشکارا و در مقابل دیدگان مردم اقلام اساسی و مورد نیاز آنها از قبیل برنج و روغن و... با یک دعوای زرگری، ماهها در گمرکات خاک می خورد و در آستانه ی انقضای تاریخ مصرف قرار گرفته، اما صرفا با چند توئیت و سخنرانی، انتقادی ملیح از آن می شود؟
کجاست آن مجلسی که به دولت احمدی نژاد حتی اجازه ی اعمال نظر در موضوع فرعی تغییر ساعت رسمی کشور هم نمی داد و کجایند صاحبان نفوذ و موثران قوم که آن زمان، آنگونه آن دولت انقلابی را در تنگنای لجبازی قرار دادند و امروزه، مهر سکوت بر لبان خود بسته اند؟
مگر از باند بنفش می ترسند و مگر آتویی دست اینها دارند که اینگونه بی خیال مردم و دغدغه هایشان شده و صرفا تمام همت خود را صرف ماستمالی مسائل و تلاش برای همکاری 100 درصدی با آنها قرار داده اند؟
مگر می توان در برابر قضاوت مردم، آفتاب به 2 بام در کنار هم متفاوت بدرخشد؟!
با این وجود، آیا دولت روحانی خوشبخت ترین دولت تاریخ ایران نیست؟ چه می خواستند که نکردند؟ از چه کاری منع شدند و در چه اقدام دچار محدودیت قرار گرفتند؟ کاش جماعت مصلحت سنج، برای دولت انقلابیِ احتمالی بعد نیز اینگونه بی پروا، اختیار تام قائل باشند؛ البته اگر بگذارند دولت انقلابی واقعا شکل بگیرد!
و اما دولت روحانی، دولت روحانی در یک کلام عصاره ی (...) ملت ایران است. تمام رذیلت های تاریخی آن قسمت رذل مردم ایران از حقارت و نفاق و تنبلی و مفت خوری و تن پروری و شارلاتان بازی و حرافی و لفاظی و فریب و حقه و حتی سحر در این (...) یک جا جمع بود.